Ben u een Nederlander met een buitenlandse partner, in het buitenland of in Nederland? Dan moet u even doorlezen. In een nieuwe poging zo binnendijks mogelijk op te treden, heeft de huidige PvdA-VVD regering afgelopen februari besloten om Nederlanders met een buitenlandse partner nog eens extra te pesten. Bij het recente wetsvoorstel Wijziging van de Rijkswet op het Nederlanderschap ter verlenging van de termijnen voor verlening van het Nederlanderschap en enige andere wijzigingen (wie verzint zo’n titel?) springen met name de volgende twee punten – kort samengevat – er uit.

1. Het wordt moeilijker om Nederlander te worden. Waar nu uw buitenlandse partner (of elke andere buitenlander) in principe na 5 jaar mag naturaliseren, wordt deze termijn opgerekt naar 7 jaar. Waarom? Omdat “thans het gevoelen is” dat dit de juiste aanpak is, zo schrijft de staatssecretaris in de Kamerstukken: deze wijziging is “noodzakelijk teneinde nog beter te borgen” dat iemand is ingeburgerd. Cijfers en onderbouwing met statistieken worden niet gegeven. Dat 14 van de 28 EU-Lidstaten een termijn van 5 jaar of minder hanteren, doet er blijkbaar ook niet toe.

2. Het wordt onmogelijk om Nederlander te worden vanuit het buitenland: voor naturalisatie moet je voortaan in Nederland wonen. Tot nu toe mag je als buitenlandse partner Nederlander worden vanuit het buitenland als je tenminste 3 jaar getrouwd bent en samenwonend bent met een Nederlander/Nederlandse (uitzondering: je mag niet naturaliseren vanuit je eigen land; dus bijv. een Amerikaanse echtgenote mag geen Nederlandse worden wonend in Amerika, ook al is ze al meer dan 3 jaar getrouwd en samenwonend met een Nederlander — een situatie die me persoonlijk goed bekend is).
En welk probleem wordt met deze maatregel opgelost? De staatssecretaris is bezorgd over “de borging van een reële band met de Nederlandse samenleving of een van de andere samenlevingen van het Koninkrijk”. Overbodig toe te voegen dat ook hier geen harde cijfers worden gegeven ter onderbouwing.

Voor een veel uitvoeriger relaas over beide punten en de tegenargumenten verwijs ik graag naar het artikel van advocaat Hermie de Voer, dat onlangs is verschenen in het Journaal Vreemdelingenrecht (maart 2014, nr. 1) – hierop is ook mijn informatie grotendeels geschoeid. Daarnaast wil ik – ook met dank aan De Voer – graag wijzen op het ingezonden krantenartikel van emeritus hoogleraar Ulli d’Oliveira in het Parool vorige maand (4 maart), waarin hij o.a. schrijft:

“Gevoel, gedachte, meer argumenten geeft het wetsvoorstel niet. Vandaar dat de Raad van State het advies gaf het voorstel in te trekken. Daar is niet naar geluisterd. Evenmin naar andere adviesinstellingen zoals de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken en de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG).”

De conclusie over het wetsvoorstel over het wetsvoorstel is in zijn ogen dan ook duidelijk:

“Dit heilloze misbaksel is flinterdun, innerlijk tegenstrijdig […] en moet dus krachtig worden bestreden, of beter nog: ingetrokken.”

Rondom de dubbele nationaliteitskwestie werd al eerder duidelijk dat de Raad van State gedegradeerd is tot een ik-luister-alleen-als-je-in-mijn-richting-denkt-adviesclubje (iets wat me informeel door Kamerleden ook meermalen is bevestigd). Met het oog op de aankomende verkiezingen voor het Europees parlement (registeren kan t/m 10 april en wel hier) wilde ik u dit verhaal toch nog even meegeven.

Petitie, iemand?