Hieronder een bijdrage van Arno Ambrosius uit Costa Rica. Van huis uit is hij sociaal econoom. Inmiddels is hij gepensioneerd, en hij heeft sinds 1974 in de sector ontwikkelingssamenwerking gewerkt (FAO, Ministerie Buitenlandse Zaken, ambassades in verschillende landen). Sinds 2013 woont hij in Costa Rica waar hij zich bezig houdt met consultancies, schrijven en een lokale milieuorganisatie.
Arno gaat in op de pensioenbeperkingen die gelden voor Nederlanders in het buitenland wanneer Nederland geen verdrag heeft gesloten met het betreffende land (Wet Beperking Export Uitkeringen, BEU).

Mocht u het geschetste beeld herkennen en/of aanvullende ervaringen hebben, stuur die dan aub op: ejkeij-at-gmail.com; gast-columns zijn welkom!

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-==-==-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

Een geval van onrechtvaardige praktijk van de wet BEU

Volgens voorzichtige schattingen wonen in Costa Rica ongeveer 400 Nederlanders met een AOW uitkering. Zij ontvangen ongeveer 30% minder dan pensioengerechtigden die in Nederland wonen. Dat is niet gebaseerd op een mogelijk verschil in kosten van levensonderhoud tussen de twee landen, maar alleen op het feit dat Costa Rica geen verdragsland is in de zin van de BEU wet.

Nederland heeft meer dan 30 verdragen gesloten met landen buiten Europa, om oneigenlijk gebruik van uitkeringen tegen te gaan, de zgn BEU verdragen (wet op de Beperking van Uitkeringen in het Buitenland). Met Costa Rica zijn de onderhandelingen daarover een aantal jaren geleden afgebroken, omdat Nederland vond dat Costa Rica te weinig prioriteit aan dit, voor haar overigens nietszeggende, verdrag gaf en geen haast maakte met de ratificatie ervan. Nederland heeft Costa Rica 4 jaar geleden te kennen gegeven er geen prijs meer op te stellen.

Dat betekent dat in Costa Rica wonende Nederlanders nu een soort strafkorting krijgen opgelegd. Er wordt namelijk maar 50% van het in Nederland geldende minimumloon betaald. Wellicht komt  dat bedrag in veel armere landen in de buurt van het equivalent van de normale AOW uitkering in Nederland. Maar in een land als Costa Rica, dat een hoog welvaartsniveau heeft, is het verschil met Nederland in kosten voor levensonderhoud klein en heeft de hier aldus gekorte AOW een aanzienlijk mindere koopwaarde. De zin van de AOW is een percentage te heffen op werknemers en –gevers, om oudere mensen een bestaansminimum te garanderen. Die zin wordt ontkend door ouderen, die in het buitenland gaan wonen, zonder geldige reden te korten op hun AOW.

Een geldige reden zou zijn om een korting te bepalen op grond van de maandelijkse schatting van de Verenigde Naties van de kosten van levensponderhoud. Nu is de toepassin g van deze maatregel in Costa Rica volledig arbitrair en onrechtvaardig en dit moet worden ingetrokken. Dat Nederland het initiatief nam voor een BEU-verdrag met Costa Rica is lovenswaardig, maar Nederland moet rekening houden met een voor de hand liggende minimale belangstelling daarvoor bij lokale volksvertegenwoordigers. Dat Nederland zich terugtrekt uit een voortgaand (of zelfs voortslepend) proces geeft blijk van onbehoorlijk bestuur, want benadeelt willkeurig een grote groep betrokken Nederlanders, zonder dat die daar bij is betrokken.