Het was zomer 2004 toen ik op semi-illegale wijze de Democratische Conventie in Boston bezocht. Ik zag Kerry spreken (interessant, maar ook niets meer dan dat), heb Clinton een hand gegeven (charisma alom) en zat op de tribune naast Erik van Bruggen om de volgende spreker aan te gaan horen – een Senator uit Illinois wiens naam ik maar moeilijk kon onthouden. O-wat, O-wie?

Toen Obama begon te spreken, viel mijn mond langzaam open van verbazing. En die van m’n buurman eveneens. We keken elkaar aan. Wie was die man? Nooit eerder had ik iemand zó horen spreken, met zoveel overtuigingskracht, zoveel warmte, en zoveel vastberadenheid (Martin Luther King heb ik nooit live mogen meemaken). Ik dacht toen nog bij mezelf: deze man zou president moeten worden.

Nu, 8 jaar later, heb ik als Amerikaans burger zelf op hem mogen stemmen. Een persoonlijk bijzonder sluitstuk van een fantastische episode in de geschiedenis van de Amerikaanse politiek. En hij heeft het gehaald. Go Barack!

Hieronder mijn laatste bijdrage over de Amerikaanse verkiezingen voor Omroep Brabant:

[wpvideo 0Gk9JZoh]